Gun jezelf en elkaar tijd en mildheid!

Het valt me op hoe veel mensen zich schamen of gefaald voelen als ze lange tijd thuis zijn...

Schaamte om thuis te zijn met burn-out of een andere langdurige ziekte. Schaamte om even niet te werken, om te zeggen “ik ben nu in ziekteverlof”. Veel mensen voelen zich dan onzeker, gefaald en ook eenzaam.

Zelf zat ik ooit ook een tijd thuis en ik voelde me extreem gefaald. Daarom vind ik het belangrijk om hierover te delen, want ik weet hoe het voelt.

Wanneer er gevraagd wordt “Wat doe jij van werk?”, onderschatten we vaak dat dit voor velen moeilijk te beantwoorden is. Uiteraard is de vraag niet slecht bedoeld, maar soms niet evident om eerlijk te beantwoorden. Wànt er zit nog zoveel taboe op rust nemen of uitvallen. En vooral om daar kwetsbaar over te delen, met vertrouwen om niet veroordeeld te worden.

Mijn therapeut in die tijd zei, als ze je vragen 'Wat doe je van werk?', antwoord dan: 'Ik werk momenteel full time aan mezelf'. Ik vond het een grappig antwoord. Het stelde me gerust voor mezelf. Maar ik heb het wel nooit durven antwoorden...😏 

Ons systeem verwacht dat we alle rollen tegelijk perfect invullen: werken, gezin, sporten, gezond leven, sociaal zijn… En als je door een scheiding gaat, een rouwproces, een heftige familiesituatie, ... dan moet je gewoon doordoen.

Maar niemand kan alles tegelijk altijd 'goed' doen. De druk binnen een job en de verhouding werk-privé is vaak gewoon te zwaar. Zoveel mensen zijn aan het 'overleven'.

Het is het systeem dat faalt, niet de mensen. Of jij het zelf bent of jouw buurvrouw die thuis zit, veroordeel jezelf of een ander niet te snel.

Wat als we samen het taboe doorbreken?

Wat als we mild mogen zijn voor onszelf en elkaar?

Iedereen verdient tijd om op adem te komen, te herstellen, om stil te staan bij “hoe nu verder?” – en mag daarin steun of begeleiding krijgen.

Laten we elkaar toelaten te zijn waar we zijn.

Laten we elkaar zoveel tijd gunnen als nodig.

Want... Tijd doet wonderen!

☘️AHO☘️